เฟสบุค Lan’z ได้โพสต์ข้อความ
กว่าจะเป็นนายแวรุสลัน…
เท่าที่จำความได้ ผมเกิดมาก็เห็นสภาพแม่เป็นแบบนี้อยู่แล้ว พ่อเคยเล่าว่า ตอนแม่ตั้งครรภ์ผมได้ 3 เดือน แม่หกล้ม อาการยิ่งหนักขึ้นเรื่อยๆ จนไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้เลย ต้องมีคนคอยดูแลตลอดเวลา ซึ่งก็คือ “พ่อ” นั่นเอง แม่เป็นผู้หญิงที่โชคดีมาก ที่ได้พ่อเป็นคู่ชีวิต พ่อดูแลแม่ ทั้งอาบน้ำให้ ป้อนข้าว ซักผ้า ทำทุกอย่าง เกือบ 24 ปีแล้ว
ชีวิตในวัยเด็กก็ถูกส่งไปอยู่กับคนโน้นบ้าง คนนี้บ้างพอเข้าวัยเรียนก็อยู่กับพ่อแม่ตลอดจนถึงปัจจุบันอนุบาล-ประถม เดินไปเรียนเอง ได้เงินวันละไม่กี่บาทมัธยมต้น แอบไปสมัครเรียนกับเพื่อน (เพราะพ่อไม่ให้เรียนต่อ) บางวันก็ได้เงินไปโรงเรียน บางวันก็ไม่ได้ มัธยมปลายสอบชิงทุนได้ 40,000 บาท/ปี
เข้ามหาลัยได้ทุนเรียนต่อ ค่าเทอม+เงินรายเดือน เดือนละ 4,000 บาท (พร้อมกู้ กยศ. ด้วย)ช่วงวัยเรียน ทุกครั้งที่มีประชุมผู้ปกครอง พ่อไม่เคยไปสักครั้ง แม้แต่จบอนุบาล ป.6 ม.3 ม.6 กระทั่งปริญญาตรี พ่อแม่ก็ไม่เคยไปแสดงความยินดีสักครั้ง วันเข้าหอตอนเรียนปี1 ครอบครัวเพื่อนๆ เค้ามาส่งกันเต็มคันรถ หันมามองตัวเอง โฮ้ววว ฉายเดี่ยวอีกแล้ว ต้องเข้มแข็งขนาดไหนกันนะที่เห็นครอบครัวคนอื่นเค้ามากันเป็นครอบครัว…
การเป็นเสาหลักของบ้านตั้งแต่มัธยมปลาย…มันไม่ใช่เรื่องยาก ถ้าเรารู้จักการวางแผนอย่างเป็นระบบม.ปลายได้ทุน 40,000 บาท/ปี บอกพ่อว่าอยากได้มอไซด์สักคัน พ่ออนุญาต แต่ทุกอย่างเราต้องจัดการเอง ดาวน์เอง ผ่อนเอง ต้องแบ่งให้ที่บ้านด้วย พอเข้ามหาลัยยิ่งลำบาก ทั้งค่าหอ ผ่อนมอไซด์ค่ากิจกรรม ค่าเสื้อ ค่าเอก ค่าหนังสือ ค่ากิน ไหนจะที่บ้านอีก เยอะแยะ
แต่เราก็ผ่านมันมาได้…
เมื่อฤดูเกณฑ์ทหารตอนอยู่ปี 4 มาถึง…ตอนนั้นตัดสินใจแบบไม่ลังเล ว่าจะผ่อนผันต่อ ด้วยเหตุผลที่ว่า ถ้าติดทหารขึ้นมา ต้องไปเป็นทหาร 2 ปี แล้วใครจะดูแลพ่อแม่ พ่อแม่จะเอาเงินที่ไหนใช้เอาว่ะ ผ่อนผันต่อดีกว่า
หลังจากเรียนจบปัญหาเริ่มตามมาละ ไม่ผ่านทหารจะสอบที่ไหนไม่ได้ !!!!!
โอ้โห้วววว เครียด เครียด โคตรเครียด ได้แต่นั่งโทษตัวเองว่าทำไมถึงไม่เกณฑ์ทหารว่ะ จะได้สอบกับเค้าบ้าง…
บังเอิญไปเจอข้อความที่เค้าแชร์กันว่า…
ในวันที่พึมพำในใจว่า “ไม่ไหวแล้วนะ” ลองบอกกับตัวเองใหม่ว่า…
“ลายุกัลลิฟุลลอฮุ นัฟซัน อิลลา วุสอะฮา” อัลลอฮไม่ทรงวางภาระให้แก่ชีวิตใดเกินกว่าความสามารถของชีวิตนั้นหรอก
จากนั้นทุกครั้งที่รู้สึกว่าไม่ไหวก็จะกล่าวคำนี้ตลอด…มันทำให้เรารู้สึกดีจริงๆ ไม่เชื่อก็ลองทำดูนะ
จนกระทั่ง อบต.ปากบาง เปิดสอบพนักงานจ้างทั่วไปเลยตัดสินใจไปสอบ เพราะไม่ได้กำหนดเกณฑ์เรื่องทหารไว้ ทั้งๆที่ อบต. อยู่ไกลจากบ้านเกือบ 50 กิโล เงินเดือน 12,500 บาท ก็ยอมไป เพราะทุนที่ได้ ป.ตรี มันสิ้นสุดเดือนมิถุนายน ถ้าไม่ไปทำงานครอบครัวจะไม่มีเงินใช้ !!!
ปรากฎว่าสอบติด เลยมีเงินให้ใช้อย่างต่อเนื่อง อัลฮัมดูลิลลาฮ
ทำงานผ่านไป 1 เดือน เค้าเปิดรับสมัครสอบท้องถิ่นคนที่ยังไม่ผ่านทหารก็สอบได้ โอ้โห้ววววว ปรึกษาคนโน้น คนนี้ว่าจะลาออกดีไหม จะได้มีเวลาอ่านหนังสือสุดท้ายถามพ่อแม่ โอเค ไฟเขียว ลาออกได้ บังเอิญช่วงนั้น สพป.ปน.2 เปิดสอบธุรการ ป.ตรี เลยอยากลองข้อสอบ ก่อนลงสนามสอบท้องถิ่น
อัลฮัมดูลิลลาฮจาก 448 คน รับ 3 คน ไอเราเป็น 1 ในนั้น
แถมได้ทำงานใกล้บ้านประมาณ 7 กิโล งานไม่หนักนะ ฮ่าาา
ตอนบอกพ่อว่าสอบติด พ่อไม่ได้พูดเชิงแสดงความยินดีหรืออะไร แต่ตาพ่อแดงๆ เอาเป็นว่าเข้าใจตรงกัน
บางครั้งก็รู้สึกน้อยใจที่พ่อแม่เราไม่เหมือนคนอื่นอยากได้อะไร พ่อแม่ซื้อให้ ไปไหนมาไหนพร้อมกันส่วนเรานะเหรอ?อยากได้เสื้อรายอ
อยากได้ชุดนักเรียนอยากได้ของอะไรก็แล้วแต่ ต้องเก็บเงินเองทุกครั้ง
อย่ามองว่าการดูแลพ่อแม่เป็นภาระเพราะสิ่งเหล่านั้นมันคือสิ่งที่ลูกๆควรทำอยู่แล้ว 😁
เคยฝันว่าอยากไปเที่ยวพร้อมกันสักครั้งอินชาอัลลอฮ คงอีกไม่นานจะได้สัมผัสบรรยากาศเหล่านั้น
#รูปแรกที่ถ่ายกับพ่อแม่ #Thankyou #MySupport
๐๕/๑๐/๒๕๖๐
